Αν φανταστούμε τον εαυτό μας, σαν οικοδόμημα, η οικογένεια είναι εκείνη που αποτελεί τα θεμέλια… Ο καθένας μας, μεγαλώνοντας, διαλέγει πώς θα χτίσει το δικό του οικοδόμημα και πάντα χωρούν επιλογές για «ανακαίνιση» και «αναδιαμόρφωση». Τα θεμέλια ωστόσο, παίζουν πάντα, καθοριστικό ρόλο…

Στην οικογένεια, αποκτάμε τα πρώτα μας βιώματα, διαμορφώνουμε τη βάση της προσωπικής μας ταυτότητας, μαθαίνουμε τον κόσμο, και συχνά ανατρέχουμε όταν κάτι πάει στραβά… Από εκεί έχουμε τις βάσεις, για να φτιάξουμε αργότερα, τη δική μας οικογένεια, παίρνοντας ένα σωρό εφόδια, χρήσιμα, άχρηστα, ωφέλιμα, επιζήμια, και κάπως έτσι ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι…

Τι γίνεται όμως, όταν αυτός ο θεσμός, αρχίζει να “μπάζει νερά”; Μπορούμε να προλάβουμε την κατάσταση, πριν “βυθίσουμε το πλοίο”;

Συνήθως, οι συγκρούσεις ξεκινούν, όταν αρχίζει να χάνεται η επικοινωνία. Κι αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία των παιδιών… από τα δύσκολα διαχειρίσιμα νηπιάκια, ως του εφήβους αλλά και τα ενήλικα “παιδιά”. Ξεχνάμε να κρίνουμε τον εαυτό μας και θυμόμαστε μόνο, όσα μας ενοχλούν στους άλλους. Τείνουμε να τους βλέπουμε μέσα από τις “ταμπέλες” που τους έχουμε διαμορφώσει και όχι μέσα από το ποιοί πραγματικά είναι. Έχουμε απαιτήσεις και θυμώνουμε όταν δεν εισακούγονται. Και όσο για το θυμό, έχει την ιδιότητα να ανακυκλώνεται μέσα στα οικογενειακά μέλη… κι αν δεν διαχειριστεί, ολοένα και αυξάνεται.

Η οικογενειακή συμβουλευτική, δίνει τη δυνατότητα στα μέλη της οικογένειας, αρχικά να συνειδητοποιήσουν τι τους συμβαίνει, να δουν πως έφτασαν ως εδώ, να ακούσουν ο ένας τον άλλο, να παραδεχτούν και έτσι, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, να σκεφτούν τι και πώς χρειάζεται να μεταβάλλουν, ώστε “το ταξίδι” να συνεχιστεί.