Θυμός. Ένα συναίσθημα που πρέπει να περιορίσουμε ή μια ευκαιρία για επικοινωνία..;

Η πλειοψηφία των γονέων, όταν το παιδί τους εκδηλώνεται με θυμό, βιώνουν απειλή, έντονα συναισθήματα και καταλήγουν να θυμώνουν και οι ίδιοι. Τι είναι όμως, ο θυμός, από την πλευρά των παιδιών..;

Σίγουρα είναι ένας τρόπος να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, για κάτι που έχει προηγηθεί. Ανάλογα με την ηλικία, το χαρακτήρα και τις συνθήκες, ο θυμός μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές και να έχει διαφορετική αιτιολογία. Στις πιο μικρές ηλικίες, κάτω των 4 ετών τα παιδία δεν είναι ακόμα σε θέση να εντοπίσουν και να εκφράσουν με λόγια, το τι τα ενόχλησε, ούτε να βρουν εναλλακτικές, επομένως και ο αυτοέλεγχος τους, περιορίζεται.

Σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπως στην εφηβεία, αρχίζει να καθιερώνεται πιο σταθερά η αίσθηση του εαυτού και να διαχωρίζεται από την οικογένεια, επομένως ο θυμός, μπορεί να έρχεται ως απόηχος, της γενικότερης ανάγκης για παγίωση ανεξαρτησίας.

Οι γονείς συχνά, αντί να μπουν στη διαδικασία να ερμηνεύσουν το θυμό του παιδιού τους, κατά περίπτωση, τον προσωποποιούν. Θεωρούν, δηλαδή, ότι φταίνε οι ίδιοι και οδηγούνται να αναλάβουν δράση για να τον αναχαιτίσουν, πριν ακόμα καταλάβουν από πού και γιατί, προέρχεται. Αν σκεφτούμε, τί άλλες συνθήκες, μπορεί να οδηγήσουν ένα παιδί στο θυμό, θα καταλήξουμε σε πολλαπλά σενάρια. Για παράδειγμα, μπορεί να συνέβη κάτι στο σχολείο με τους συμμαθητές ή στην τάξη και να ένιωσε άβολα, εκτεθειμένο ή αδικημένο. Μπορεί να νιώθει κουρασμένο ή μπορεί να αναβλήθηκε κάτι που περίμενε πολύ.

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε με το παιδί μας, όταν είναι θυμωμένο; Αρχικά χρειάζεται να πάρουμε λίγο χρόνο να καταλάβουμε τι βρίσκεται πίσω από το ξέσπασμά του. Έτσι, παίρνει, παράλληλα και το παιδί χρόνο, να κατανοήσει τον εαυτό του. Γενικότερα τη στιγμή του έντονου θυμού, επειδή ο εγκέφαλος μας κατακλύζεται από πλειάδα συναισθημάτων, δεν είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε ομαλά. Αφού δώσουμε λίγο χρόνο, καλό είναι να  προσπαθούμε να προσδιορίσουμε δύο πράγματα: α) τι του συμβαίνει γενικότερα αυτή την περίοδο στη ζωή του και β) τι του συμβαίνει αυτή τη δεδομένη στιγμή. Στην πορεία βάζουμε σε λόγια, όλα αυτά τα συμπεράσματα και δίνουμε , μια περιγραφή της δικής μας κατανόησης, καλώντας το ταυτόχρονα, να μπει σε ένα διάλογο μαζί μας.

Π.χ. παρατηρώ ότι το τελευταίο διάστημα…

ή μου φαίνεται πολύ έντονη η αντίδραση αυτή για.. ,μήπως..;

φαίνεται σαν κάτι να σε απασχολεί τελευταία, καθώς δεν έχεις καθόλου όρεξη για κουβέντα και παίρνεις διαφορετικά τις προθέσεις μου… πώς θα σε βοηθούσε να φερθώ..;

είναι πολύ άσχημο να σου ακυρώνουν τη σαββατιάτικη βόλτα τελευταία στιγμή… τώρα νιώθεις σαν αν σου φταίνε όλα… σε καταλαβαίνω…

Φροντίζουμε το ύφος μας να είναι ήρεμο και γεμάτο κατανόηση και αποφεύγουμε τον ειρωνικό και νευρικό τόνο, που θα οξύνει περεταίρω  τα πνεύματα.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι το σπίτι, είναι ο χώρος που τα παιδιά, νιώθουν και θα πρέπει να νιώθουν άνετα να εκφραστούν ελεύθερα, για οτιδήποτε τα απασχολεί, επομένως οι γονείς κάθε ξέσπασμα θα μπορούσαν να το δουν σαν ευκαιρία για μοίρασμα και διάλογο.